De stem van Kees van Kooten, die herkent waarschijnlijk iedereen onmiddellijk. De precieze dictie, het licht Haagse, de altijd geestige ondertoon. Behalve zijn stem en zijn manier van optreden heeft Van Kooten ook een geweldige pen, eentje die kan schrijven, maar die ook kan vertalen.

‘Ik zeg laat een muis in het gedicht los en kijk hoe hij de uitgang zoekt’  (Billy Collins; vertaling Kees van Kooten)

Zo vertaalde hij, vanuit zijn ‘opdringerige geestdrift’ de poëzie van de Amerikaanse dichter Billy Collins en introduceerde hem daarmee in Nederland. Het is poëzie van het soort dat we hier weinig horen: humoristisch, direct, realistisch. Maar dan plotseling ook met een ondertoon van melancholie, poëzie om van te glimlachen. Deze middag leest Van Kooten Collins – met een vleugje Van Kooten.

Kees van Kooten: ‘Collins heeft een manier van leven gevonden die je ascetisch zou kunnen noemen. Hij is iemand die scherp om zich heen kijkt. Ik las ergens dat hij de Amerikaanse Remco Campert is.’